Το φωτογραφικό αυτό λεύκωμα παρουσιάζει 41 ασπρόμαυρες φωτογραφίες των τελευταίων Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, έτσι όπως τους είδε ο φωτογράφος Κώστας Σακελλαρίου ζώντας πάνω από δύο χρόνια (1992-1995) ανάμεσά τους. "Το έργο δεν είναι μια καταγραφή των ελληνικών μνημείων της πόλης", σημειώνει στον πρόλογο της έκδοσης ο φωτογράφος. "Είναι μια προσπάθεια να ανιχνευθεί το τι σημαίνει για μια απελπισμένη κοινότητα χιλίων πεντακοσίων ατόμων να ζει τη ζωή της μέρα τη μέρα στη σκιά της μελαγχολίας, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτοί είναι οι "τελευταίοι". [..΄.] Πολλές από τις φωτογραφίες τραβήχτηκαν στις σκοτεινές βασιλικές, τις τόσο χαρακτηριστικές για την Πόλη. Άλλες πάλι τραβήχτηκαν στα μισοφωτισμένα, θλιβερά σπίτια των γερόντων. [...] Τα πρόσωπα που φωτογράφισα, είναι εκείνοι που τους πλησίασα περισσότερο. Είναι επίσης εκείνοι που πραγματικά τους έδινε χαρά η παρουσία μου.[...]"

Την έκδοση συμπληρώνει ένα κείμενο της Μαργαρίτας Πουτουρίδου για την φθίνουσα ελληνική μειονότητα της Πόλης και χρονολόγιο με τους σημαντικούς σταθμούς στην ιστορία των Ελλήνων της Πόλης.